Ślubne rozważania 5 - taniec......

Cześć Dziewczyny!

Dziś temat, który spędza mi sen z oczu... Tak, dzisiejsze rozważania tyczyć się będą tańca, a więc nieodłącznej części weselnej zabawy. Lubicie tańczyć? Ja lubię i t o bardzo! Dlaczego więc ten wpis? A no dlatego, że pomimo zamiłowania do wygibasów bez bicia przyznaję się, że tańczyć nie umiem.

Swoim ciałem poruszam jak epileptyk na amfie, wywijając długaśnymi złodziejskimi rękoma na wszystkie strony świata. Jeśli chodzi o tańce imprezowe, gdy na babskich wieczorach wyginamy śmiało ciało - nie jest powiedzmy najgorzej, ale gdy przychodzi do tańców w parze - wysiadam...

Dzięki Bogu(albo i nie??) mój Ukochany jest równie udanym tancerzem co ja. Skutkuje to tym, że podczas tańca się w większości czasu mniej lub bardziej poszarpiemy, pokręcimy jak szaleni, podeptamy wszystkich wkoło, śmiejemy się do czerwoności i ... świetnie się przy tym bawimy :) I o ile naprawdę spędzenie zabawy w ramionach(a raczej odpychając i przyciągając się do tych ramion...) Ukochanego jest dla mnie naprawdę wyznacznikiem dobrej zabawy, to gdy już mam okazję się zobaczyć na płycie z wesela - wstyd mi za siebie :)

Co najciekawsze - im później tym taniec idzie nam lepiej :D (jest to niewątpliwie spowodowane systematycznie zwiększającą się ilością spożywanego weselnego alkoholu we krwi, który w magiczny sposób wpływa na nasze zdolności taneczne!)

Pierwszy taniec... Nie wiem czy wszędzie jest taki zwyczaj - u nas jest. Para Młodych wychodzi na środek i swoim tańcem rozpoczyna imprezę. Nie stresuje mnie fakt, że będzie brzydka pogoda, ani też, że zgubią się obrączki. Stresuje mnie, że ponad setka osób będzie patrzyć na nasze parality show i tylko na to a ja od tego nie ucieknę, bo będę drugą najważniejszą osobą na ceremonii i nie chcę potem wylądować na youtubie i być celebrytką i tam...

I tak oto przyszło nam szukać instruktora  tańca, co by nauczyć się jakichkolwiek zasad przy tańcu z innymi i ze sobą nawzajem. Na chwilę obecną poszukiwania trwają...

ALE!!! Ponieważ pierwszy taniec okazał się być nie tylko dla mnie kwestią niezwykle stresującą - mój Luby zaproponował mi wyjście, które coraz częściej uważam za słuszne. Mianowicie zaproponował mi w zamian za prezentowanie podczas pierwszego tańca naszych zaawansowanych zdolności tanecznych, a także zamiast jakiegoś dennego, wyuczonego i sztucznego układu tanecznego(w którym na więcej niż 200% byśmy się oboje pogubili...) układ, który miałby odzwierciedlać NAS. Pierwszy raz gdy usłyszałam taką propozycję pomyślałam intuicyjnie: "Robić z siebie wariata przed całą rodziną? No way!!"

Ale potem zrozumiałam, że i tak wyjdę na wariata próbując trzymać się jakiegoś schematu w sztywnym układzie patrząc sobie pod nogi.

I tak oto przeglądaliśmy Internety w poszukiwaniu śmiałków, którzy na taki niezbyt poważny sposób otwarcia wesela się zdecydowali. I naprawdę jest tego sporo! Większość widać jak bardzo się denerwuje, a w paru przypadkach młodzi weselnicy akompaniują klaskami i już atmosfera się rozluźnia. Jak najbardziej mi się to podoba :D Po więcej zapraszam na yt :P

Mój Luby nie zapomniał o piosence - jakże ważnej dla nas szybkiej wersji "Dancing in September" - znacie? Lubicie? Nasz zespół z chęcią zaproponował, że nam to zagra, bo: "po co puszczać takie fajne nuty z płyty??" :) Ah, jak się cieszę, że ich znaleźliśmy!

Powiem szczerze - że jeśli instruktor tańca, którego planujemy znaleźć w najbliższych dniach będzie w stanie dobrać nam ciekawy i nie-sztuczny układ - na sto procent zaserwujemy gościom coś na wesoło. A jak nie - będziemy się deptać przed widownią... 

A jak Wy się zapatrujecie na takie rozwiązania?

Miałybyście/macie stresa przed takim wystąpieniem, czy umiecie dobrze "tańcować"?