Wodzona na pokuszenie!

Ach blogowy świat! Przez wszystkie kuszące dziewczyny ciągle mam ochotę coś sobie kupić… A gdy już kupię to okazuje się jeszcze gorzej :D Ostatnio dostałam od mamy w prezencie olej kokosowy, o którym tyle jej mówiłam, a który znalazła przypadkowo w swoim sklepie ze Zdrowa Żywnością.  

Mój przyjaciel mieści się w ręce (bez skojarzeń...!! :)

Z racji tego, że namiętnie się nim nacieram dwa razy dziennie, czuję niepohamowane zapotrzebowanie na żarcie kokosu. Nie, to już nie jest chęć zjedzenia, czy też słodkiego posmakowania – to jest żądza żarcia! Zapach kokosowy chodził za mną wszędzie, na włosowych blogach, wszędzie kokosowe maski, peelingi, cholera jasna... Ale kulminację moich codziennych rozterek przeżyłam czytając wpis u Kasi  która niesamowicie barwnie musiała opisać kokosową kulkę… Tego było za wiele! Na następny dzień pojechałam do sklepu po składniki i dziś w końcu zrobiłam sobie moje ukochane, ulubione ciasto – Rafaello… Chwilowo po wyjedzeniu masy i skosztowaniu kawałka czuje się zaspokojona :) Szukałam na Internecie przepisu, ale nie znalazłam dokładnie takiego jak mój, stwierdziłam więc, że kulinarna notka nie zaszkodzi :) Jedziemy!

*** RAFAELLO ***

     Do BISZKOPTU:     

 6 jajek

1 szklanka cukru

1 szklanka mąki

 Pół szklanki mąki ziemniaczanej

1-2 łyżeczki proszku do pieczenia

No i bez filozofii – najpierw ubijamy białka z szczyptą soli, potem dodajemy żółtka, potem cukier no i mąki i proszek. Osobiście zauważyłam, że ciasto jest dużo lepsze, gdy mąkę jedną i druga uprzednio przesiejemy przez sitko dopiero dodamy do jajek i cukru :)

Masę na dużą brytfankę i około 25 minut w nagrzanym piekarniku się piecze.

     Do MASY:     

3 szklanki mleka

1 szklanka cukru

1 szklanka mąki

1 cukier wanilinowy

1 margaryna

Paczka całych migdałów (20dag)

1. Najpierw wrzucam migdały do jakiegoś kubeczka i zalewam wrzątkiem. Gdy ostygną to obieram z brązowych skórek(lubią wtedy skakać po całej kuchni!) i Blenderem lub an maszynce je rozdrabniam. Są soczyste i pyszne! Takie(o ile ich nie zjem:P ) czekają prawie na sam koniec.

2. Teraz zrobimy budyń po domowemu.

Do garnka wlewamy 1,5 szklanki mleka, cukier i cukier wanilinowy. Gotujemy.

W tym czasie w osobnym pojemniczku mieszamy pozostałe 1,5 szklanki mleka z mąką. Dobrze wymieszane wlewamy na GOTUJĄCY się roztwór mleka z cukrem. Mieszamy aż zrobi się budyń :) Odstawiamy sobie do ostygnięcia.

Gdy ostygnie budyń należy utrzeć z margaryną i dodać migdały. Masę dobrze jest schowac na chwilę do lodówki.

Placek powinien się już upiec, więc musi ostygnąć. W tym czasie można przygotować kokos.

     Do KOKOSU:     

2 łyżki cukru

2 łyżki margaryny

20dag (mniej spokojnie tez wystarczy) kokosu

Margarynę rozpuszczamy, wsypujemy kokos i posypujemy cukrem(ja lubię dać więcej :P). Mieszamy prażąc na złotawy kolor, lub lekko przypalając dla lubiących taki kokos :)

Placek nam ostygł, więc trzeba go przekroić na pół i tu w całym pieczeniu zawsze mam największy problem. Ale… Po przekrojeniu hojnie pakujemy masę z lodówki pomiędzy obie warstwy placka, zostawiając troszkę, żeby posmarować górę. Na górę wystarczy tylko troszkę, ażeby nasz kokos się mógł przykleić i nie odpaść(i tak skurczybyk będzie to robił!).

Wyjadanie masy dozwolone dopiero po skończeniu placka!:)

I tak oto powstaje mój raj na ziemi :)

Nie wiem, może nie wygląda apetycznie, jest niewyrośnięty i na pewno wyjdzie trochę inaczej(mój jest dziwny, bo robiłam go z mamy mąki – bezglutenowej. Ona jest chora i nie może innej, a ta dziwna bez glutenu nie chce wyrastać i wszystko z niej jest jakieś takie bielsze i mniej smaczne, ale cóż, na chorobę nic nie poradzimy!)

FINITO! 

Polecam wypróbować jeśli czujecie kokosowe zapędy! Ja go kocham(przynajmniej w tej wersji, bo próbowałam już innych i nie zawsze Rafaello = Rafaello) , a jeśli chodzi o czas, to jest to szybki placek, jedynie co to trzeba czekać na stygnięcie, a tak po dwóch godzinach jemy już po kawałku:) A co tam, że jedzenie na noc jest niezdrowe…

Ponadto przeżyłam dziś rozstrój emocjonalny, gdyż okazało się, że muszę musowo nosić okulary… tak bardzo nie chciałam, że poczułam się jak dziecko i miałam ochotę tupać i płakać krzycząc: „Nie będę nosić okularów!!” na całą przychodnię… Nie dość, że jutro je odbieram i od jutra zacznę oglądać świat z innej perspektywy, to jeszcze za wszystkie badania i trele morele zostałam całkowicie oskubana z pieniążków… Ach… :(

Trzymajcie się cieplutko!