O włosach tylko inaczej :)

Witam Kochane! 

Bardzo miło mi patrzeć jak liczba wyświetleń bloga rośnie, tak jak i liczba obserwatorów (witam gorąco u siebie:P ) Z racji tego obiecuję, że gdy styknie mi 1000 obserwacji zorganizuję konkurs na rysowany portret, żeby i inni mieli coś z tego bloga. Więc jeśli któraś byłaby zainteresowana na przyszłość pstrykajcie zdjęcia swoim pięknym buźkom, a o szczegółach kiedy indziej:)

A teraz krótkie, ale szczere podziękowanie dla Eweski za wyróżnienie w jej makijażowym konkursie. :)

No ale przechodząc do dnia dzisiejszego... Semestr zimowy jest dla mnie obfity w dwa dni wolne od zajęć(środy i czwartki) kiedy to powinnam chodzić na praktyki do szkoły, ale na razie tylko się obijam i udzielam korepetycji :) Dziś mam niestety dzień nauki, dwa rozdziały słówek na test vocabulary, ale z racji tego, że od tłumaczeń i definicji paruje mi już głowa postanowiła umilić sobie chwilę blogami - nie tylko moim, ale Waszymi :) No cóż. 

Dzisiejszy wpis to włosowa historia, która jest bardzo ważna dla mnie. Jestem alergikiem, niesamowicie silnie reaguję wszystkimi możliwymi sposobami na sierść psią. Dlatego nigdy nie mogłam mieć psa, czego bardzo żałowałam, gdyż żaden chomik ani kanarek nie wypełnił dziecięcych marzeń o przytulaniu do pupila merdającego ogonem. Gdy przeprowadziliśmy się do domu prywatnego do naszego domu dołączył bernardyn, jednak pies spał w swojej budzie w ogródku i nie miałam z nim styczności.

We wrześniu zeszłego roku znajoma mamy zaproponowała nam szczeniaka. Standardowo odmówiliśmy (zarówno ja, jak i siostra z mamą alergicy..), bo uczulenie na sierść. Na co właścicielka: „Ale on ma włosy!” Decyzja zapadła w ciemno – bierzemy! Nie wiedzieliśmy jak będzie wyglądać, wiedzieliśmy, ze domowy i niewielki, słodki (ale w sumie każdy właściciel mówi tak o swoim psiaku) i po paru dniach pojechaliśmy po psiaka. I to była najlepsza decyzja jaką mogliśmy podjąć :)

Szczeniaczek był najsłodszym stworzonkiem na świecie, do tego łasił się i merdał ogonkiem, przytulał i wcale nie bał. Był cały bialutki z czarną plamką na oku i uchu po przeciwległej stronie. Czarne oczka kota ze Shreka, czarny nosek i się zakochałam. Właścicielka bardzo wyrozumiale podeszła do naszego przygarnięcia, powiedziała, że możemy go oddać, jeśli się okaże, że on też nas uczula. Zasmarkana i popuchnięta czy też nie – wiedziałam, że nie oddamy :)

Gdy przyjechał do nas do domku był małą istotką, która lubiała szaleć ale jednocześnie potrzebowała wiele pieszczot i ciepła. Szybko się zaaklimatyzował i odnalazł swoje miejsce w stadzie. Po tygodniu próbnym odetchnęliśmy z ulgą, gdyż żadna z nas nie zaobserwowała żadnych oznak alergii. Psiak został. Miał biały puszek do którego mogę przytulić twarz(w końcu!!) i nic mi nie jest! Maleństwo mieściło się w ręku, uwielbiało moją szczotkę i wylegiwanie na łóżku.

Przyszła zima i okazało się, że mimo, iż jest to piesek typowo domowy (kanapowy wręcz!) to uwielbia śnieg. Okazało się, że jego puchate włoski rosną w zatrważającym tempie (ach, żeby mnie tak rosły!) i szybko nie było wiadomo gdzie ma oczy! Psiak wygladał jak mop, nie wiadomo było gdzie przód a gdzie tył, więc konieczny był psi fryzjer. Teraz, gdy okazało się, że z częstotliwością przycinania jego włosów byśmy na tym zbankrutowali sami przeprowadzamy regularne i udane strzyżenia :) Dodatkowo robiłam z niego małego pedałka wiążąc mu kokardy i chusteczki, które świntuch nosił dumnie :D

Maleństwo urosło troszkę, ma się dobrze i jest komiczny. Nie wspomniałam chyba o rasie? Jest to Coton de tulear – francuski piesek antydepresyjny :) Generalnie Dino (bo tak się wabi) jest śmiesznym psiakiem, który ma pyszczek, jak gdyby cały czas się śmiał. Wciąż najbardziej lubi się przytulać i bawić. Gdybym zostawiła jakiś kosmetyk na podłodze – zaraz będzie go podkradał (wie co dobre:P). No a opisując jego charakter jest to pies zaczepno – obronny: najpierw zaczepia, a potem trzeba go bronić :) Pilnuje domu przez szybkę w drzwiach i cieszy wszystkich swoim szaleństwem i energią. Potrafi się cieszyć tak wdzięcznie, że nawet największy twardziel wymięknie! Co się w nim zmieniło, to czarne włoski "wyblakły" i zrobiły się szare. Co prawda  ślicznie wyglądał gdy ten kontrast z bielą był większy ale teraz przynajmniej widać mu oba czarne oczka :) Co do pielęgnacji - nie było zaleceń od weterynarza co do specjalnych szamponów, dlatego kupujemy mu po prostu szampony do sierści jasnej, czasami myję mu moim Savon Noir, ale ciężej i dłużej wtedy mi to schodzi, a on nie lubi kąpieli :) A gdy się go zmoczy ma ryjek jak szczurek i ogólnie wygląda wtedy na 3 razy chudszego niż jest. Bardziej musimy zwracać uwagę na jego dietę niż "kosmetyki" i częste czesanie włosków. Z tego co mi się wydaje Yorki też mają włosy? Tylko są one takie lśniące. Dlatego też dziwi mnie, bo Dinuś gdy hasa po ogrodzie w dużej trawie wygląda bardziej jakby był małym barankiem i taką też ma sierść :) 

Tak, jak dzieci wnoszą wiele ruchu do domu, tak ta mała psina wniosła w nasz dom.

A Wy macie psiaki w domu? A może któraś z Was ma alergię na sierść i jakoś sobie radzi??

Pozdrawiam ciepło!